Dat waren wij

Wie herinnert zich niet uit zijn eigen kindertijd hoezeer zelfs de kleinste dingen deel leken uit te maken van een magisch universum, waarin alles verwondering wekt en nog niets vanzelf spreekt?

In Dat waren wij beschrijft Pierre Bergounioux (1949) de hechte jeugdvriendschap tussen de verteller en zijn neef Michel, de wij uit de titel, die jarenlang hun schoolvakanties samen doorbrengen op het platteland aan de oevers van de rivier de Dordogne.

Het verlaten landschap waarin de jongens rondzwerven, lijkt zich in een voortdurende staat van verandering te bevinden: de rivier murmelt met bijna menselijke stem, onder haar ondoorgrondelijk oppervlak gaan vreemde watermonsters schuil, tussen de bladeren van het struikgewas worden vurige ogen zichtbaar, uit de half vergane kadavers van dieren steekt al wit en spookachtig het skelet. Optrekkend als een hechte tweeëenheid proberen de vrienden de natuur stuk voor stuk haar geheimen te ontfutselen. De roman eindigt met de verdrijving uit het paradijs waarmee de volwassenheid gepaard gaat.

Het ritmisch proza van Bergounioux brengt de lezer in een roes, waarin hij de schoonheid van Dat waren wij fysiek ondergaat. De prachtige vertaling is van de hand van Marianne Kaas.

'Een van de mooiste boeken die ik dit jaar las. Frankrijk heeft ook in deze tijd wel degelijk grote schrijvers.' Trouw over Dat waren wij.